Iedereen zal er wel delen uit herkennen: een laveloos meisje dat mee naar buiten gedragen wordt door iemand die ze niet kent. Kerels in de club tegenkomen die van vrouw naar vrouw gaan en hen allemaal bij de arm of de heupen aanraken. Mannen die bij de deur aan de portier vragen of er nog lekkere wijven binnen zijn. Geconfronteerd worden met posters waarop halfnaakte vrouwen staan die een feest promoten. Alleen maar mannelijke line-ups van dj’s. Portiers die je met hun ogen uitkleden. Uitgaan is niet altijd de meest vrouwvriendelijke omgeving.
Gelukkig kan het ook anders. Seksueel wangedrag en seksisme terugdringen in het nachtleven lijkt eindelijk bovenaan de prioriteitenlijst te staan. En niet eens door repressie, maar door een mentaliteitsverandering. Door aanpassing van de huisregels, een training voor het personeel over consent, gender en seksualiteit en een streng deurbeleid gericht op het creëren van een veilige plek voor vrouwen en de LHBTI-gemeenschap, maken clubs zich steeds meer tot Vrijhavens en Safe Spaces.
Het creëren van zogenaamde Safe Spaces betekent echt niet dat het nachtleven preutser wordt zoals sommige critici beweren. In de jaren ’90 was het normaal om naakte vrouwen in danskooien te hebben en, weet een nachtveteraan me altijd te vertellen, had je tenminste nog “een meid die op een schommel zat boven het publiek en over iedereen heen piste”. Vreemd genoeg hoor ik deze heldenverhalen slechts uit de gay-scene en lijkt het erop dat de “reguliere” scene vroeger preutser en homogener was dan heden ten dage en ook niet altijd als veilig werd bestempeld door vrouwen of LHBTI mensen. Slechts de zondagavond Gaynight was een moment van vrijheid.
Tegenwoordig heb je vrijwel geen Gay-nights meer in een club, maar zijn avonden Gay-minded of Straight-friendly. Zelfs hele clubs zijn Gay-minded en Straight-friendly. Voor alle bezoekers zijn de regels duidelijk: wees wie je wil zijn, doe wat je wil doen, draag wat je wil dragen. De stempel “gay-minded, straight friendly” geeft de bezoeker vrijheid. Er is mogelijk een dark-room aanwezig, mensen friemelen met andere mensen en men kan dansen alsof er niemand kijkt. Maar het code-woord is Consent (of Toestemming).
En de regels zijn streng: bij slechts een enkele overtreding van de Consent-regel word je verzocht de club te verlaten en is er zelfs een risico op een clubverbod.
De uitsmijters en het barpersoneel zijn volledig gefocused op het waarborgen van de sfeer. Het collectief moet blij en vrij zijn. Je moet zonder shirt in je blote borsten kunnen dansen zonder dat iemand aan je zit die daar geen toestemming voor heeft. Je moet als man met je vriendje kunnen tongen en grinden zonder dat je wordt aangestaard of uitgescholden door vervelende heterobezoekers. Je moet als heteroman, vrouw of koppel lekker kunnen dansen en jezelf zijn, zonder dat je het idee hebt dat je beter een latex of leren tuigje moet kopen de volgende keer.
En het werkt. Als je kijkt naar de meest succesvolle plekken van dit moment, dan zijn het dit soort clubs waarbij het feest binnen minuten zijn uitverkocht of waar de rijen voor de deur staan tot ver aan het einde van de straat. Mensen komen niet alleen dansen, maar ze maken van de clubs hun woongemeenschap. Lekker in het donker met al je vrienden helemaal losgaan zoals jij het wil. Het woord “preuts” kennen ze niet. Wel het begrip “gewoon jezelf zijn”. De acceptatie (en niet enkel de tolerantie) van alle levenswijzen, stijlen en uitingen is hartverwarmend. Als jij in je blote reet wil dansen; ga je gang! Jij draagt gewoon een t-shirtje en spijkerbroek? Doe je ding!
Ik ervaar daadwerkelijke seksuele vrijheid in deze clubs. Ook als uitsmijter is het heerlijk om te werken op dit soort plekken. Je mag namelijk gewoon een mens zijn. De boze kampbewaker is hier niet gewenst. Nee, als uitsmijter ben je onderdeel van de familie, want je ziet dezelfde mensen iedere week weer en soms 10 tot 13 uur achter elkaar. Je deelt verhalen, lief en leed met elkaar. Je vindt elkaar op sociale media of je gaat na je dienst lekker zelf het donker in om te dansen.
Je staat uren met de mooiste transgender doorhost (gastvrouw/heer) verhalen uit te wisselen en grappen te maken. Je leert als hetero-normatieve machoman dat je ook je schild kan laten zakken omdat je menselijke kant meer gewaardeerd wordt dan dat stomme uniform dat je draagt. Je toxic masculinity levels nemen drastisch af, geloof mij maar!
In deze clubs heb je wellicht geen schommelende naakte vrouwen, maar je krijgt er zoveel voor terug. Zoals dat je merkt hoe oprecht openminded je bent geworden wanneer je nieuwe collega na een eerste rondje dansvloer in shock terug komt en vraagt “maar..mag dat dan wat ze allemaal doen daar binnen?” Je glimlacht en zegt: “Ik heb liever dat ze vrijen binnen dan dat ze vechten”. Doe mij nog maar een rondje vrijheid.
Kevin Heller is dagelijks werkzaam als instructeur en beveiliger bij verschillende Amsterdamse clubs en horecagelegenheden. Hij is zelfbenoemd feminist en anarchist.
