Of ze ooit kinderen zou willen, wist ze niet. Ze wist wel dat zij ze nu niet wilde. Ze vond zichzelf te jong, te onstabiel. Iedereen zou het een verstandige beslissing vinden om dus nog niet actief aan een kinderwens te beginnen. Maar, haar situatie lijkt net even wat ingewikkelder. Op haar 16e was ze voor het eerst zwanger. Dwars door de pil heen, bij haar eerste seksuele contact. Het gebeurde wel binnen een relatie, maar het was op dat moment verre van gewenst. Ze kreeg pillen om de zwangerschap af te breken. Een half jaar later was het weer zo ver. Ze was wéér zwanger. Wéér van haar vriendje. Wéér ondanks het gebruik van de pil. Ze kreeg een miskraam, tot haar opluchting. En ze werd het meisje waarvan men dacht dat ze roekeloos was. In de 6 jaar die er sindsdien zijn verstreken zijn mensen telkens minder begripvol geweest om haar situatie: ze is nog 8 keer zwanger geweest. En elke keer heeft de zwangerschap in de eerste weken onderbroken, of kreeg ze een miskraam.
Inmiddels weten de artsen dat ze extreem vruchtbaar is en ook een langere periode heeft dat ze vruchtbaar is. Maar jarenlang heeft zij gedacht dat ze onveilige seks had, dat ze roekeloos was. En jarenlang heeft ze de oordelen van anderen gehoord en geïnternaliseerd. Ze schaamde zich voor haar eigen lichaam, ze werd geremd in haar seksualiteit en ze dacht dat het verkeerd van haar was dat ze geen van de keren het kindje wilde houden.
Ze is nu 22 jaar en ondanks dat ze nu eindelijk wist dat het niet aan haar had gelegen dat ze zo vaak zwanger was geraakt, voelt het nog niet zo. Ze was jarenlang uitgemaakt voor slet, voor dom kind en onverantwoordelijk. Vervolgens had ze ook nog een tientallen gesprekken moeten voeren met mensen die ongewenst kinderloos waren en geen begrip konden opbrengen voor het feit dat zij geen kinderen wilde. Het werd haar verweten dat ze de verantwoordelijkheid niet nam voor haar seksuele gedrag.
De angst om nu nog seks te hebben was groot. Maar het verlangen om met haar vriend te vrijen ook. Nu dat ze ouder werd, voelde ze zich telkens meer geremd. Nu dat ze ouder werd, voelde ze namelijk dat het oordeel van haar omgeving zwaarder worden als ze weer een zwangerschap zou afbreken. Haar gevoel van keuzevrijheid werd telkens kleiner. Ze was nu immers toch wel in de gelegenheid om voor een kind te zorgen? Bovendien zat ze in een stabiele relatie.
En zonder direct een oordeel klaar te hebben, of een antwoord op haar probleem, zou het je lukken om haar verhaal aan te horen met compassie? Lukt het je om empathie te voelen voor haar? Omdat ze nog maar 22 is, en het voor haar heel zwaar is geweest om elke keer met angst te vrijen. Om 10 keer zwanger te zijn geweest en om 10 keer een beslissing te hebben moeten maken over het beëindigen van haar zwangerschap. Lukt je dat?
