Als hij zich aanmeldt, kom hij aanvankelijk alleen. Hij wil graag gewoon even kletsen en heeft niet direct een hulpvraag. Hij vertelt over de afgelopen jaren en de persoonlijke ontwikkeling die hij heeft doorgemaakt door twee burn-outs en bijbehorende psychologische trajecten. Hij is zich gaan verdiepen in zichzelf en reflecteert naar eigen zeggen voortdurend. Zij vrouw daarentegen doet dit nauwelijks tot nooit volgens hem. Oja, en hij heeft een aantal affaires gehad, maar aangezien bij aanvang van hun relatie (destijds beide 21 jaar) is benoemd dat ze een open relatie zouden hebben, dacht hij dat het wel goed was. Twee maanden later komt zijn vrouw, alleen. Haar hulpvraag is nog niet helemaal helder, anders dan dat ze wil uitzoeken of ze nog met hem door wil binnen de relatie nadat hij haar heeft verteld dat hij gedurende hun 32-jarig samen zijn, meerdere malen is vreemdgegaan. Ze dacht altijd dat hij juist een hele eerlijke man was, en daarom kan ze de gebeurtenissen niet goed rijmen.
Als ik hen samen zie, zet de lijn van individuele gesprekken zich eigenlijk wat voort: beiden refereren naar elkaar op basis van situaties uit het verleden, uitspraken die zijn gedaan, conflicten die zich hebben voortgedaan en afspraken die er zijn gemaakt. Maar als er naar voorbeelden wordt gevraagd in de afgelopen 5 jaar, wordt er maar weinig concreet gemaakt. ‘ja, maar na de geboorte van de middelste (inmiddels 27 jaar) toen zei jij..’ en ‘weet je nog dat we op reis waren naar Zuid Amerika (inmiddels 23 jaar geleden) en dat je toen zei dat ik niet ..’ . De gebeurtenissen die ze benoemen lijken vanuit een ander leven te komen. De beelden die ze van elkaar hebben als partner en als mens, zijn het resultaat van een opeenstapeling van momenten in de afgelopen 32 jaar. Momenten waar ze niet samen over hebben gesproken, maar momenten die gebeurde en waar zij hun eigen invulling en betekenis aan hebben gegeven.
Op de vraag of ze degene die er naast hen zat op de bank echt oprecht kende, of dat zelf een beeld hadden gevormd van de ander door de jaren heen, hadden ze geen antwoord. Ze dachten dat ze hadden kunnen vertrouwen op dat laatste, maar daarmee zijn ze vergeten om het beeld dat zij hadden gecreëerd af en toe even te checken met elkaar. In werkelijkheid hadden ze geen idee wat hen bewoog als mens, wat ze nodig hadden of waar ze naar verlangden.
Nu na 32 jaar moesten ze elkaar dus opnieuw leren kennen, nu dat ze geen student meer waren en de kinderen ruimschoots uit huis waren. Ze zijn niet meer dezelfde personen als toen, en ze mogen elkaar niet meer vasthouden aan een uitspraak die ooit eens is gedaan. De komende 32 jaar zouden ze elkaar voortdurend vragen moeten blijven stellen, om ervoor te zorgen dat ze degene met wie ze oud willen worden, ook echt is wie ze denken dat het is.
