Veel van de gesprekken die ik heb geven me energie. Ze inspireren me. Maar soms zitten er gesprekken bij die mijn hart breken. Ze blijven hangen, en voelen zwaar. Dit zijn vrijwel altijd gesprekken waarbij de liefde bij een van twee partners voorbij is en waarbij je de machteloosheid voelt bij de ander om er nog verandering in te brengen.
Deel van mijn werk is om relaties weer te laten werken, beter te laten werken, of tot de conclusie te komen dat een relatie niet meer werkt. Niemand heeft de garantie dat ze altijd bij de ander zullen blijven, en sommige mensen moeten ook helemaal niet veel langer bij elkaar blijven.
Maar soms zitten er dus stellen bij, bij wie de relatie prima werkt, maar waar de liefde op is bij een van twee. En hoewel dat oke is, en dat mag, voel ik me dan soms net zo machteloos als degene die verlaten gaat worden. Het is mijn werk om beide te steunen en het ook makkelijker te maken, waardoor ik juist ook erkenning moet geven aan de afwezigheid van de liefde om de relatie voort te zetten, maar man wat is dat soms zwaar.
Affaires, leugens, escalaties, conflicten.. Het lijkt allemaal in het niets te verdwijnen bij de afwezigheid van de liefde. Daar kan je namelijk niets aan doen als therapeut. Geen vaardigheid, geen interventie die de liefde dan nog kan terugbrengen. En daar zit je dan. Machteloos. En uiteraard kan je een overdosis empathie, compassie en veiligheid mee de kamer in brengen, maar die verzachten hoogstens de boodschap op dat moment.
Een van de dingen die het ook lastig maken, is dat de afwezigheid van de liefde meestal als voldongen feit wordt voorgelegd aan de ander. De liefde is al weg als ze er voor het eerst over horen, waardoor ze geen eerlijke kans meer krijgen om er in te investeren. Ze zijn nooit betrokken bij het proces waarin de liefde afstand neemt. Als dit wel zo was geweest, hadden ze hier nu wellicht niet zo gezeten met mij aan hun zijde. Dan had de liefde misschien nog wel een kans gehad. En meestal gebeurt dit niet ineens heel bewust. Sterker nog, vaak is het een resultaat van heel bewust de ander niet willen kwetsen. Maar juist door dat gedrag te vertonen, wordt de ander extra gekwetst. De liefde is een bijzonder iets, en het kent geen garanties. Maar iedereen zou wel de kans moeten hebben om de liefde die zij ooit kende, te mogen blijven koesteren. Zonder dat een ander hen die kans ontneemt.
