Van aantrekkelijke zelfverzekerde vrouw tot achterdochtige thuiszitster.

Langdurig ziek zijn binnen een relatie is zenuwslopend. Fysiek, maar ook mentaal. Het maakt je niet alleen afhankelijk, maar leidt langzaamaan tot complete paranoia.

‘Iedere dag word ik met mezelf geconfronteerd. Twee jaar geleden was ik nog een aantrekkelijke vrouw die midden in het leven stond en kon genieten van de kleine dingen.

‘Ik houd van mijn vriend en hij van mij, maar ik voel aan alles dat onze relatie aan het wankelen is.’

Ik kan wel zeggen dat ik gelukkig was, met mezelf en in mijn relatie. Nu ben ik 41 jaar en heb ik zeeën van tijd. Ik zit al twee jaar thuis op de bank met chronische pijn, uitval in mijn benen en tintelende armen. Artsen weten niet wat ik heb. En dat leidt bij mij onbedoeld tot eindeloos gepieker.

Ik houd van mijn vriend en hij van mij, maar ik voel aan alles dat onze relatie aan het wankelen is. Ergens zijn we elkaar uit het oog verloren. Hij staat nog volop in het leven, ik niet meer. We wonen nog samen, slapen in één bed, maar uitgebreid vrijen lukt door de pijn al bijna twee jaar niet meer. Strelen en kussen wil ik wel, maar kan alleen met een hoge dosering pijnstillers en de gedachte aan seks is alles behalve opwindend voor me. Hierover praten met elkaar leidt tot ruzie en frustratie, dus zwijgen we. Ik wil graag pleasen en hij voelt zich machteloos en vlucht voor de situatie.

‘Vrijen doen we al twee jaar niet meer en seks is allesbehalve opwindend voor me’

Mijn gedachten gaan steeds meer met me aan de haal. Ik word alsmaar onzekerder en zie allerlei scenario’s voor me. Mijn medicijnen dragen hieraan bij, want een tijd lang had ik last van waanbeelden. Mijn kat werd letterlijk een tijger. Als we samen zijn, praten we niet of nauwelijks. Mijn partner zit, als hij thuis is, steeds meer in zijn telefoon. Ik weet dat hij een tijd lang appcontact heeft gehad met een andere vrouw. Op een dapper moment heb ik het hem op de man af gevraagd. Heb je iemand anders? Uiteindelijk gaf hij toe dat hij wel iemand had ontmoet, maar hij ontkende dat er iets fysieks was gebeurd. Discussie gesloten.

Dus wat doe ik? Ik check tegenwoordig al zijn berichtjes, telefoontjes en afspraken als hij zijn mobiel ook maar even alleen laat. Ik kijk op Whatsapp of hij online is. Ik lijk net een privé detective die op zoek gaat naar vreemdgaande mannen. Ik word steeds achterdochtiger. Thuis loopt iedereen op eieren, en ook hij raakt steeds meer gefrustreerd, want ik controleer hem continue. Elke gelegenheid om anderen te helpen, grijpt hij aan, want dan hoeft hij niet thuis te zijn. Ik schaam me rot, want ik weet dat hier niets goeds van kan komen. Maar ik moet eerlijk bekennen dat ik er heimelijk ook plezier aan beleef. Ik heb weer een doel in mijn leven.’

Reageren op het verhaal van Sasja of je eigen verhaal delen? Laat een reactie achter of mail naar nynke@ilvy.com.