Hij is inmiddels 63. “Wie weet heeft iemand wat aan mijn verhaal”, antwoordt hij op de vraag waarom hij zijn verhaal wil doen. Maar wel anoniem, want hij is zich er terdege bewust van, dat de buren het relaas ook zouden kunnen lezen. En dat hetgeen, waar hij mee kampt, nogal onbesproken is in de mannenwereld. Het mag dan de eenentwintigste eeuw zijn, dat hij over zijn impotentie spreekt, het taboe op het onderwerp leeft volop. De verteller vertelt.
Het is gek als je nog jong bent en seksualiteit ontdekt. Dan denk je: dit is zo fijn, dit gaat mijn hele leven duren. Het wordt een behoorlijke hobby, zal ik maar zeggen. Eentje die eigenlijk iedereen wel herkent die ermee te maken krijgt. Je eerste echte –denk je- liefde, dan wil je het op de gekste momenten wel doen. Soms uit opwinding, soms uit gevoel naar de ander, soms uit puur tijdverdrijf. Maar lekker is het eigenlijk altijd. Dat het ooit ophoudt, daar denk je niet aan. Dat zit helemaal niet in je hoofd.
Dat toekomstbeeld is volledig op zijn kop gezet. Depressies hebben ervoor gezorgd dat ik voor de rest van mijn leven aan de medicijnen ben. Antidepressiva in combinatie met bloeddruk verlagende middelen, die hebben een desastreus effect op het seksueel verlangen. Om het in volkstaal te zeggen: de zin is weg en dus denkt meneer hieronder, daar sta ik niet voor op! Ook niet als ik een blauw of bruinig pilletje *) inneem. Ja, aanvankelijk deed het wel iets, maar de middelen werken inmiddels niet meer, simpelweg omdat de zin in seks ontbreekt. Zonder opwinding werkt geen enkel middel tegen erectieproblemen.
Een aandoening krijg je in een relatie nooit alleen. Je partner moet daar dus ook mee om leren gaan, net als ik. Ik kan mij voorstellen dat er mensen zijn die het daar behoorlijk moeilijk mee hebben. Wat je leest is althans dat het verschil in behoefte nogal eens een hindernis vormt in het samenleven met elkaar. Hoewel de depressies er regelmatig ook op jonge leeftijd waren, hebben die er bij mij niet toe geleid dat de medicijnen al vroeg in beeld kwamen. Daarbij gezegd dat antidepressiva als enkel medicijn misschien ook niet tot impotentie leiden, maar in combinatie met de bloeddrukverlagers wordt het er niet beter op.
Het is kiezen tussen: Zin in seks behouden, of depressies weg.
Het is zoeken naar het medicijn geweest, dat het meeste mentale gezondheidseffect op mij had. Ook heb ik gedurende twee jaar verschillende trajecten afgelopen bij GGZ. Mijn best gedaan bij therapieën ook. Zonder inzet is elke behandeling bij voorbaat kansloos. Er zijn medicijnen die minder effect op het seksueel verlangen hebben (bijvoorbeeld Mirtazapine in plaats van Paroxetine), maar je hebt soms gewoon geen keus. Het tekort aan Serotonine in mijn hersenen, in combinatie met de hoge bloeddruk, resulteerde in gebruik van Seroxat **) Dan sta je plotseling voor een zware keuze die je leven flink zal beïnvloeden. Het is kiezen tussen: Een seksueel verlangen behouden, of depressies weg. Kiezen voor allebei gaat niet, althans niet bij mij. Je kunt eigenlijk niet van een optie spreken. Echt depressief zijn is zo verschrikkelijk erg, je kunt maar één kant op: het seksueel verlangen laten voor wat het is.
Je partner rest dan ook niets dan mee te gaan met die keuze. Het is derhalve ook haar besluit, want ook haar leven gaat er anders uit zien. We hebben de seks vaarwel gezegd en ons toegelegd op knuffelen, lieve dingen zeggen, toch ook aanraken en vooral lachen om dat wat eens was. Want let wel: we hebben het in ons leven dus wel meegemaakt, die oververhitte momenten in de achtertuin, op bed of waar dan ook. Niet elk mens kan dat zeggen. Zeg ik nu “kom eens hier geil meisje”, dan glimlacht ze en weet dat liefde de achterliggende gedachte van die uitspraak is. Dat ze weet hoe “hot” het soms was, dat dit er nu niet meer is, maar ook dat dit geen zeer meer doet. Het blijft hoe dan ook mijn lieve, maar ook lekkere meid.
Maar op momenten mis je seksualiteit wel degelijk. En dan vooral dat het verlangen ontbreekt. De nuance zit namelijk tussen het verlangen naar de daad en het uitvoeren daarvan. Kort gezegd komt het erop neer dat penetratieseks niet meer voorkomt. Dat gaat gewoon niet meer. Eerst nog af en toe, maar die keren veranderen omdat als het lukt het een kunstje, een prestatie wordt. Waarbij gezegd dat door de antidepressiva je lichaamsgewicht toe kan nemen en de dosering van de medicatie moet worden verhoogd, wanneer je merkt dat depressies terugkeren. Een zoektocht die vele maanden in beslag kan nemen. Het gemis gaat meer om het gebrek aan zin krijgen, dat ontbreekt. Dat heerlijke gevoel van de hele dag maar om elkaar heen draaien, in de wetenschap dat er een moment komt dat het gebeurt en heel heftig kan worden. De reis er naar toe die belangrijker wordt gevonden dan het einddoel, dat wordt node gemist.
Nu ben ik geen jonkie meer. En dus zal de leeftijd ook de oorzaak kunnen zijn dat de erotische spanning ontbreekt, zo wordt wel gesuggereerd. Echter: als het zo belangrijk is geweest, dan kan het heel goed zijn dat dit juist niet klopt. Word je ouder, dan zijn maatschappelijke uitdagingen (op het werk bijvoorbeeld) van minder belang geworden. Dan heb je juist meer tijd en rust, minder stress en ambities dan wanneer het leven je nog zo opslokt. Op erotisch gebied kan ik me juist een tweede jeugd voorstellen. Daar ging dus een dikke streep doorheen. Als gevolg van een psychische ziekte. Letterlijk ook, daar een erectie krijgen of volhouden niet of nauwelijks nog gaat en ook de zaadlozing uit kan blijven. Heb je een lichamelijke handicap opgelopen, door bijvoorbeeld prostaatkanker, dan kom je voor hetzelfde probleem te staan.
Je kunt iets missen. Soms minder, soms juist heel erg. Op zoek gaand naar wat dan nog wel de snoepjes in het leven zijn, kom ik uit bij dat ik een vrolijk, oplossingsgericht karakter heb, dat nu met de medicijnen tot zijn recht komt. Dat humor een kracht is die tegenslagen te lijf gaat. Dat ik een veel beter zicht heb gekregen op mijn talenten. Dat ik mijn depressieve gevoelens niet probeer weg te lachen, maar echt plezier heb. Dus is impotentie echt zo erg? Of het antwoord ja of nee is, dat hangt erg van omstandigheden af. Voor mij geldt gelukkig dat ik er niet onder lijd. Toch snap ik heel goed dat het bij andere mensen wel degelijk tot relatieproblemen kan leiden. Bij seks komen er immers geluks- en hechtingshormonen vrij. Die missen we nu. Zaak om heel bewust lieve dingen tegen elkaar te zeggen en heel regelmatig elkaar te blijven aanraken en dezelfde seksgrapjes te maken als vroeger. Lachen, wat houd ik daar van. Mijn geliefde ook.
De laatste vraag is: wat zouden lezers hiervan mee kunnen nemen? Wie met impotentie te maken krijgt, staat er niet alleen voor, als er met iemand open over gepraat kan worden. In elk geval met de partner. Het roept wel de vraag op wat die daar mee moet, behalve luisteren en overleggen. Hij of zij kan immers zelf nog heel veel behoefte aan seks hebben. Kan dat worden opgelost binnen de relatie? Of toch buiten de deur? Het zou mij zeer tot nadenken stemmen. Mijn verhaal draagt daar niets aan bij. Toch hoop ik dat een heel klein beetje meer openheid een stapje in de goede richting mag zijn. Impotentie lijkt lichamelijk, maar is in feite psychisch lijden. Het kan nodig zijn daar hulp bij te zoeken bij een huisarts of therapeut.
*) Viagra of Cialis.
**) Merknaam van Paroxetine.
