Na 19 jaar wist hij hoe het voelde om van haar te houden

Hij kwam nu al zo’n vier jaar bij mij, met een variatie in frequentie en inhoud van de gesprekken. In ons eerste gesprek zei hij me dat hij niet veel met psychische hulp had, maar dat het nu van zijn vrouw moest. Dat hij waarschijnlijk niets van me aan zou nemen, maar dat dat niets persoonlijks naar mij toe was. Nu vier jaar later komt hij nog steeds. En hij lacht rijkelijk als ik hem confronteer met zijn vermijdende gedrag of ‘belabberde’ uiting van zijn gevoel. Inmiddels mag ik het zo noemen, omdat hij het zelf zo noemt. Daar is hij achter gekomen in de afgelopen vier jaar. En mogelijk was dat ook precies waarom zijn vrouw dacht dat het goed was om te komen. Maar, hij is zo hardnekkig in zijn vermijdende gedrag bij alles dat een vorm van spanning met zich mee brengt, dat bewuster om gaan met zijn gevoel nog drie bruggen te ver leek.

Totdat hij onlangs bij me binnenstapte. Hij had een neerslachtigheid over zich heen hangen, maar tegelijkertijd begon hij te lachen. ‘Het is je eindelijk gelukt hoor’. Mijn nieuwsgierigheid was getriggerd, aangezien we elkaar door de kerstperiode al 4 weken niet hadden gezien. ‘Ik kan niet meer om mijn gevoel heen.’ Door een escalatie op zijn werk was hij volledig ingestort. De maanden ervoor was het thema ‘thuiswerken’ en het opnieuw vorm en betekenis geven aan zijn rol als teamleider voortdurend besproken, maar het was hem toch te veel geworden. En sindsdien kon hij niets anders dan voelen. Hij voelde vanalles: frustratie, angst, irritaties, telleurstelling, verwarring, opluchting… Alleen omdat hij zo belabberd in zijn gevoel zat, en het altijd vermeed, had hij nu geen idee wat hij met al zijn gevoel aan moest. Hij kon het nauwelijks differentiëren van elkaar. En er was zóveel gevoel, dat het hem ook niet meer lukte om het te vermijden.

In de weken erna leerde hij telkens meer om met zijn nieuw verworven noodgedwongen vaardigheid om te gaan, althans, dat trachtte hij. Hij was er oprecht verdomde onhandig in om zijn gevoel te uiten en in te zetten binnen zijn werk of relatie. Maar elke week kwam hij glunderend binnen, omdat hij wist dat ik hem weer met genoegen zou vertellen hoe trots ik op hem was, ook al was hij er echt nog verschrikkelijk onhandig in.

En hij begreep nu zelf ook waarom hij van zijn vrouw in therapie moest, want hij begon eindelijk de woorden te vinden bij het gevoel dat hij had naar haar toe: hij zou na 19 jaar eindelijk oprecht kunnen zeggen dat hij van haar houdt, zonder dat het een verplicht antwoord op een verklaring van haar liefde zou zijn. Nu moest hij alleen nog een manier vinden waarop hij haar dit kon vertellen, zonder in zijn eigen onhandige uitingen te verdrinken.