Het perspectief van een ander

Mijn hart breekt even als hij het zegt: ‘ze gedraagt zich nu vast excentriek, omdat ze gezien wil worden.’ Ik spreek deze man nu ongeveer een half jaar en het zijn mooie gesprekken. Hij merkt dat hij erg onrijp is op het emotionele vlak en hij hierdoor vaak lomp overkomt. Zéker binnen relaties. Verder is hij overigens een zeer ontwikkelde man: hij heeft een succesvol bedrijf waarin hij het als werkgever goed doet met zijn werknemers. Op zakelijk vlak weet hij wat hij doet, waardoor het ook gemakkelijk is om je te laten verleiden in zijn vlotte babbel. Maar met uitspraken als deze, worden we ineens geconfronteerd met de andere, wellicht minder ontwikkelde, kant van hem. ‘Mijn dochter vertelde me dat ze op vrouwen valt, maar ik denk dat het gewoon is omdat ze aandacht wil.’ Zijn dochter is 21 en bereid zich voor op de overname van het bedrijf van haar vader. Ze is ambitieus en serieus, maar ook erg introvert. Aanvankelijk denk ik, of hoop ik misschien wel, dat zijn reactie voortkomt uit zijn emotionele onrijpheid. Juist omdat dat punt van aandacht is van de therapie, vraag ik hem om meer tekst en uitleg. Wellicht dat hij dan op andere woorden kan komen, dan degene die hij in mijn beleving wat ongelukkig had gekozen. Maar dan blijkt dat hij precies deze woorden bedoelde: hij dacht niet dat zijn dochter serieus gevoelens voor vrouwen zou kunnen hebben.

En toen gebeurde er iets bijzonders: we werden er beide mee geconfronteerd dat we onze eigen gedachten en overtuigingen als de norm zagen. Hij, levend in een traditionele, homogene, heteroseksuele wereld. Ik, verlangend naar een wereld waarin iedereen bestaansrecht heeft en elke uiting over verlangens en behoeften gehoord mag (misschien zelfs wel moet) worden. Ik hoopte dat hij zich gewoon ongelukkig uitdrukte en zijn dochter liefdevol de ruimte zou geven om haar gevoelens te ontdekken. Hij hoopte dat ik zijn vermoedens als vader zou bevestigen.

Ik hoop ook dat hij er net zo’n les uit haalde als dat ik deed op dat moment: blijf je eigen gedachten en overtuigingen in twijfel trekken, want ze zijn niet per se de norm voor anderen. Dat maakt ook dat je blijft groeien en ontwikkelen. Uiteindelijk mag je ook wel bij je eigen gedachten en overtuigingen terugkomen, zoals dat ik deed in dit geval, maar geef de ander in ieder geval altijd de kans om een situatie vanuit een ander perspectief uit te leggen.