Wanneer je ongewenst kinderloos bent, maar vol van hoopt blijft.

Wanneer je ongewenst kinderloos bent, maar vol van hoopt blijft.
Wanneer je ongewenst kinderloos bent, maar vol van hoopt blijft.

Moederdag is net geweest en dat is voor veel vrouwen een confronterende dag. Als je een liefdevolle relatie hebt met je kind, kan het een liefdevolle of soms zelfs overbodige dag zijn. Maar als er sprake is van een ingewikkelde relatie, een overleden kind of moeder, of van een ongewenste kinderloosheid, kan deze dag erg verdrietig zijn. Chloe en haar verloofde zijn ruim 4 jaar samen en vanaf het eerste moment hadden ze een grote kinderwens. Maar wat zo mooi en liefdevol had moeten zijn, werden jaren gevuld met teleurstelling en verdrietige emoties.

Na 1,5 jaar waren we er klaar voor: ik stopte met de pil. 6 maanden later was ik nog niet zwanger, maar op het internet las ik dat de meeste Nederlandse vrouwen binnen 12 maanden zwanger worden. We waren dus nog gewoon gemiddeld! Wat een opluchting.

Met 14 maanden was het raak! Ik was zwanger! Ik had mijn cyclus de laatste maanden goed bijgehouden en ovulatie testen gebruikt. Mijn cyclus bleek een stuk korter dan gemiddeld. We konden onze blijdschap niet verbergen en na een week hebben wij het onze ouders, broers en zussen verteld.

Innestelingsbloeding?

Maar na 7 weken ging het mis. Ik stond onder de douche en schrok me rot. Ik riep mijn vriend erbij en samen zagen we een grote donkerrode prop het doucheputje in verdwijnen. Na het afzoeken van Google, hoopten we, ietwat naïef, dat dit een innestelingsbloeding was. Toen ik vervolgens gewoon onderweg naar werk was, kreeg ik ontzettende krampen en voelde ik dat ik enorm aan het vloeien was. Eenmaal op werk aangekomen werd duidelijk dat dit geen innestelingsbloeding was.

‘samen zagen we een grote donkerrode prop het doucheputje in verdwijnen’

We zijn nog wel naar de verloskundige geweest, maar zij kon geen hartje meer horen en bovendien zag ze een klein vruchtzakje bij de ingang van de baarmoedermond liggen. We hadden een miskraam gehad. Wat was dat een klap! We waren zo intens blij met de positieve zwangerschapstest. En stiekem dachten we al na over namen, de kinderkamer en de lieve reacties van iedereen om ons heen.

Er volgde maanden van stilte. Telkens weer kwam op dag 28 mijn menstruatie. Voor mijn gevoel raakte ondertussen de hele wereld zwanger. Vriendinnen, kennissen, buurmeisjes… Dat is zo’n onbeschrijfelijk verdrietig gevoel.

Fertiliteitspoli.

Op den duur zijn we door de huisarts doorverwezen naar een fertiliteitspoli. Op deze poli zijn ze gespecialiseerd in vruchtbaarheidsproblemen. Er werd telkens gezegd dat het zo gunstig was dat ik wel zwanger was geweest. Fijn, maar wat moest ik daar mee? Ondertussen waren we 1,5 jaar verder en had ik nog steeds geen gezonde zwangerschap doorlopen. Vervolgens kregen we inwendige echo’s en de boodschap: ‘Alles ziet er perfect uit, wacht nog maar 3 maanden en kom dan maar weer terug.’ En dan gingen we weer naar huis,

Intens blij in een paradijs!

Na 100.000 ovulatie testen, accupunctuur, voedingsschema’s, yoga en gesprekken was ik eindelijk weer zwanger!

In Griekenland kwamen we erachter. Ik was thuis al over tijd, maar ik had bewust geen zwangerschapstest meegenomen. Ik ging ervanuit dat ik toch wel weer ongesteld zou worden.  Op vakantie werd ik steeds misselijker en vermoeider. We besloten om toch maar een test te doen. Direct kwamen er twee dikke roze strepen tevoorschijn. Wat waren we intens blij: op vakantie in een paradijs en zwanger!

‘we waren intens blij:

op vakantie in een paradijs en zwanger!’

Aan het einde van de vakantie werd ik ziek. Ik had diarree en was vreselijk misselijk. Omdat ik heel veel vocht verloor, zijn we naar de gynaecoloog van het eiland gegaan. 25 minuten lang kreeg ik een ontzettend pijnlijke, inwendige echo met apparatuur uit de middeleeuwen. Direct hierna volgde een heftige kramp en een bloeding. De gynaecoloog kon geen vruchtje vinden en zei dat we thuis maar weer naar de dokter moesten gaan. In het vliegtuig heb ik alleen maar krampen en bloedingen gehad. We wisten allebei dat dit weer een miskraam was. En dan kan je jezelf wel voor je kop slaan: hadden we die echo wel moeten doen? Straks is het door ons mis gegaan?!

Onzekerheid & angst

Eigenlijk waren we daarna vrij snel weer zwanger.  Deze keer was de blijdschap een stuk minder. De blijdschap werd vervangen door onzekerheid en elk pijntje, krampje of blubje maakt je bang. Uit zelfbescherming mochten we nog niet blij zijn. Er was een kans dat het weer misging.

Ook tijdens deze zwangerschap voelde ik me na een aantal weken weer erg misselijk worden. Ik begon te zweten en ik had steeds een klein beetje bloed bij het plassen. Tijdens een weekend weg met mijn schoonfamilie, is helaas ook onze derde zwangerschap uitgelopen op een miskraam. En toen stortte onze wereld wel echt in. Waarom bij ons? Wat doen we fout? Wat gaat er nou steeds mis? Kunnen we ooit wel een zwangerschap voldragen of gaat dit nooit lukken? Waarom lukt het wel bij al die andere mensen? Het voelt zo oneerlijk. En dat is het punt waar we nu zijn aangekomen.

Moederdag

Afgelopen week was het moederdag. Een dubbele dag voor mij: mijn moeder is mijn grootste steun die ook met heel veel moeite twee kinderen heeft gekregen. Ik verwen haar graag op deze dag. Maar diep van binnen vind ik het een vreselijke dag. Heel mijn sociale media staat vol met foto’s van trotse moeders met zelfgemaakte Moederdag cadeautjes. Dat wil ik zelf ook zó graag! Ik voel mezelf ook moeder, maar dat snapt niet iedereen. Ben je dan alleen moeder als je een zwangerschap hebt voldragen? In je hart ben je vanaf het moment dat je weet dat je zwanger bent al moeder. Ik troost me met de gedachte dat mijn drie kleine wondertjes sterretjes aan de hemel zijn.

‘mijn drie kleine wondertjes

zijn sterretjes aan de hemel’

Praten over vruchtbaarheidsproblemen

Naar mijn idee willen mensen nog steeds niet praten over vruchtbaarheidsproblemen of miskramen. Ik snap het niet zo goed: waarom niet? Praten helpt bij mij zo goed. Ik hoor de verhalen van andere vrouwen en leer daarvan. Ik merk dat mensen proberen om mij te begrijpen en dat voelt goed. Door er niet over te praten voelt het alsof ik moet zwijgen over iets dat ik fout heb gedaan.

Ik hoor telkens van mensen dat ik nog zo jong ben. Ik weet dat de mensen die het zeggen lief en positief willen zijn, maar soms wil je ook gewoon eventjes horen hoe rot en oneerlijk het is! Dan wil ik vooral niet horen dat ze tegenwoordig zoveel kunnen, ik nog zo jong ben, of dat ik er maar even niet over moet nadenken, ‘dan komt het echt wel goed’. Lichamelijk is het ongetwijfeld een voordeel dat ik nog jong ben. Maar mentaal maakt het echt niets uit. 2 jaar is voor iedereen lang, want zodra je eenmaal voor die kinderwens wil gaan wordt dat verlangen zo groot.

Een ander persoon

Als mens ben ik veranderd. Ik was altijd vrolijk en maakte overal een feestje van. Kinderverjaardagen zijn nu een bron van emoties. Aan het einde van zo’n dag ben ik doodmoe. Ik heb periodes dat ik somber ben en niets of niemand aan mijn hoofd wil. Als ik het aangeef is er meestal wel begrip voor. Ook is het vertrouwen in mijn lijf minder geworden. Ondanks dat ik er niets aan kan doen, voelen de drie miskramen als een falen.

Onze relatie

Het verdriet en het verlies heeft onze relatie wel sterker gemaakt.  Maar het ervaren van een miskraam is voor mijn gevoel voor een man wel echt anders dan voor een vrouw. In tegenstelling tot mijzelf is mijn vriend niet altijd even open en daar heb ik echt mee moeten leren omgaan. Hij verwerkt zijn verdriet op zijn manier. Ik twijfelde hierdoor soms of hij wel net zo graag als ik een kindje wil, maar door mijn eigen onzekerheden te bespreken komen we telkens weer dichter bij elkaar.

‘Hij verwerkt zijn verdriet op zijn manier’

Seksleven

De ovulatie testen zijn een mooie uitvinding, maar ook erg confronterend. Als ze gunstig zijn moet en zal je seks hebben. Je moet je kansen benutten, ook al  ben je moe of druk met andere dingen. Ook focus je je op bepaalde standjes die de bevruchting ten gunste zouden komen. Dus daar lag ik na de seks om het sperma in de goede richting te leiden: benen in de lucht, plat op mijn buik, hoofd naar beneden en ga zo nog maar even door. Niet heel aantrekkelijk natuurlijk.

En de spontanere, passievolle seks is er ook even minder. Het zijn vooral de functionele vrijpartijen, waarbij er nauwelijks plek is voor voorspel. Het lijkt alsof we elkaar wat zijn kwijtgeraakt. De liefde bedrijven is voor mij iets heel anders. Soms ben ik daar heel verdrietig over: op deze manier wil je natuurlijk eigenlijk geen kindje verwekken. Het zou zo fijn zijn als dat uit liefde en passie zou ontstaan. Gelukkig kunnen we hier ook goed over praten en we weten dat we helaas niet in die luxepositie zitten.

‘Het zijn vooral de functionele vrijpartijen, waarbij er nauwelijks plek is voor voorspel’

Mijn vrouwelijke kant

Ik heb mijn vrouwelijke kant de laatste maanden ook verwaarloosd. Ik was onzeker en ik voelde me niet mooi. Door de miskramen ben ik veel meer gaan snoepen en als gevolg daarvan aangekomen. Ik probeer nu echt weer bewust aandacht te geven aan mijn vrouwelijke kant en ik merk dat mijn vriend hier heel blij van wordt. Hierdoor word ik ook weer zelfverzekerder.

Wijsheid komt achteraf

Achteraf kan ik zien dat ik drie keer zwanger bent geworden en alle drie onder andere omstandigheden. Op een zeker punt streefde ik de perfecte levensstijl na: ik dronk nooit meer een glaasje wijn, ik mocht geen cafeïne meer en geen groene thee. Ik slikte kruiden van een chinees arts en ging heel vroeg naar bed. Ik verwachtte dit ook van mijn vriend. Nu weet ik dat dit voor mij geen verschil heeft gemaakt, want ik werd ook zwanger toen ik niet sportte, veel snoepte en gewoon mijn kop groene thee dronk. Soms verwijt ik mezelf wel dat ik niet echt genoten heb van mijn zwangerschappen en ik ben bang dat dit invloed heeft gehad op mijn zwangerschappen.

Achteraf zou ik ook minder onzeker willen zijn over de kinderwens van mijn vriend. Bij hem is de wens naar een kindje in de afgelopen jaren gegroeid. Ik wist vanaf mijn 13e al dat ik gemaakt ben om voor kindjes te zorgen. Bij mijn vriend was dit anders. Maar nu zie ik hoe hij geniet van ons kleine neefje en hoe verdrietig hij is, als hij weer naar zijn eigen huis gaat. Hij heeft een burn-out gehad en denkt zelf dat de miskramen hier ook een grote rol in gespeeld hebben. Ik merk ook dat zijn geduld een beetje begint op te raken. De laatste keer in het ziekenhuis werd ons verteld dat we weer 3 maanden moesten wachten en dat vond hij te lang. En wanneer mensen aan hem vragen wanneer wij nou eindelijk eens aan kinderen gaan beginnen, wordt hij tegenwoordig boos. Wat ik nu heel goed inzie, is dat we dit allebei even graag willen. Ondanks mijn eerdere onzekerheden als hij zijn verdriet niet of nauwelijks toonde na een miskraam.

Boodschap aan andere vrouwen

Als je zeker weet dat jullie een kindje willen, ga er dan voor. Stel het niet te lang uit en trek aan de bel wanneer je je zorgen maakt. De meeste vrouwen wachten naar mijn mening te lang met naar de huisarts gaan. Deze kan je doorsturen naar de gynaecoloog voor een inwendig onderzoek: dit is zo gebeurd en vaak kan daar al veel op worden gezien.

‘PROBEER ONDANKS AL HET VERDRIET ECHT VAN ELKAAR TE GENIETEN’

Maar vooral: Praat erover, stop het niet weg. Er zijn heel veel vrouwen met hetzelfde verdriet. Ik zit zelf op een forum op facebook. Ik haal hier veel informatie vandaan en lees de verhalen van de andere vrouwen aandachtig door.

En tenslotte: probeer ondanks al het verdriet echt van elkaar te genieten. Een belangrijke stabiele relatie is ook zo onwijs belangrijk!