Met kippenvel op mijn armen hoorde ik haar verhaal aan. Het ontroerde me zo, dat ik haar alleen maar wilde troosten. Daar zat ze dan, tegenover me op de bank, met tranen in haar ogen. Ze vertelde een verhaal zoals het mijne, alleen dan met een duister randje.
We waren even oud en rond dezelfde tijd uitgerekend. Beide hadden een fijne zwangerschap zonder ongemakken, maar rondom de dagen van de bevalling veranderde ons verhaal.
In het jaar van mijn zwangerschap ontmoette ik meerdere vrouwen die mij hun verhaal vertelde: over hun zwangerschap, over hun bevalling, over de grote boze donderwolk die daarna niet weg wilde gaan. Daardoor wist ik slechts een ding zeker, namelijk dat je van tevoren niets zeker kan weten. Daardoor wist ik ook dat ik me nergens echt op voor kon bereiden, want waar verwachtingen zijn ontstaan ook teleurstellingen.
Deze prachtige jonge vrouw die voor me zat, had nog nooit van deze verhalen gehoord. Zij wist alleen van haar geboorte plan, waarin zij nauwkeurig had opgeschreven wat haar wensen waren en hoe zij wilde bevallen. Ook wist zij van de roze wolk, waar zij zich zo op verheugd had. Toen het erop aankwam braken haar vliezen, maar lukte het niet om voldoende ontsluiting te krijgen. Ze werd gestript en ingeleid, maar er was nauwelijks beweging in te krijgen. Omdat de tijd begon te dringen, werd besloten een ruggenprik te geven. Binnen mum van tijd was er volledige ontsluiting, maar ook een volledige ruptuur. Na 29 uur lag haar kindje op haar buik en het enige dat zij kon denken was ‘ojee, ik ben uitgescheurd.’
Niets geen roze wolk, niets geen directe onvoorwaardelijke verbinding met haar kind, niets geen vlot herstel, niets geen trots zijn op haar lijf, niets geen perfecte relatie om hiermee om te gaan, niets geen genieten.
Al die dingen waar ze van tevoren van uit was gegaan, waren in het niets te vinden. Die eerste weken waren een grote teleurstelling waarin ze continu het gevoel had dat ze had gefaald. Toen haar vliezen braken maar de ontsluiting uitbleef, toen ze een ruggenprik kreeg, toen ze de controle verloor tijdens de weeën, toen ze uitscheurde, toen ze aan zichzelf dacht terwijl haar baby op haar buik lag, toen ze urine verloor, toen ze onzeker was over haar lijf, toen ze het moeilijk vond om haar man weer lief te hebben, toen ze het haar baby verweet dat haar lijf pijn deed.
Het is nu de 6e keer binnen 1,5 jaar dat ik een verhaal hoor als het hare. Het verhaal van een zelfstandige, intelligente, jonge vrouw die zich heeft voorbereid op haar bevalling en nergens heeft gehoord of gelezen dat ze zich juist nergens op kan voorbereiden. Een gevoel van falen ervaren na de geboorte van je kind is zo niet nodig en zo onterecht. Het gaat zoals het gaat en het is zoals het is. Ervaar het. Beleef het. En doe wat op dat moment het beste is voor jou en je kindje.
Vertel juist die verhalen of ervaringen die je nergens anders leest, want juist daardoor kan je een ander helpen zich echt voor te bereiden.
Liefs,
Nynke
