Pardon? Een borstverkleining?

Borsten zijn voor veel vrouwen een bron van onzekerheid aan hun lijf. Sommige kiezen ervoor om deze onzekerheid te omarmen, terwijl anderen de keuze maken om er wat aan te laten doen. Weer ander vrouwen hebben geen andere keus dan zich te laten opereren. Wij gingen op zoek naar vrouwen  die een bijzondere relatie hebben met hun borsten. Oprichtster van ilvy.com Nynke Nijman, onderging een borstverkleining toen ze nog maar 17 jaar was.

Als ik zeg tegen anderen dat ik nu hetzelfde lijf heb als toen ik 12 jaar was, word ik vaak gek aangekeken. Natuurlijk ben ik in mijn gezicht wel wat ouder geworden, maar mijn vrouwelijke vormen heb ik altijd al gehad. Ik was nooit dik, maar al heel vroeg heel vrouwelijk. Ik had altijd oudere vriendjes, mocht niet alleen door het park hardlopen en kocht veel te dure bh’s en bikini’s die op maat gemaakt moesten worden bij de speciale lingeriezaak. Die werden dan altijd met mijn vaders pinpas betaald, doordat de grote borsten vanuit zijn kant van de familie zouden komen.

2 of 3 sportbh’s

Omdat ik altijd veel heb gesport en heb gedanst, ben ik altijd veel met mijn lijf bezig geweest. Dat mijn borsten daar onderdeel van waren, tja, dat was nou eenmaal zo. Dat het eigenlijk niet normaal was dat je twee of drie sport bh’s droeg op je 15e, tja, dat snap ik nu.

Wat ik wel nog heel goed weet is dat ik er altijd van baalde dat ik nooit eens bh’s of bikini’s kon kopen bij de H&M of de Hunkemöller, net als mijn vriendinnen. En dat mijn kleding standaard een paar maten groter moest zijn. Zelf was ik nooit dik, maar omdat mijn borsten er niet in paste, moest ik als 15-jarig meisje van 1,64 al gauw een jasje maat L of 42 aan, terwijl ik eigenlijk zonder mijn borsten maat 36/38 had. Misschien is dat nog wel het meest ‘traumatiserend’ geweest. Want als ik iets strakkere kleding aantrok, dan leken mijn borsten in vergelijking met mijn lijf nog vele malen groter. Mijn moeder was er gelukkig wel altijd heel bewust mee bezig en zorgde ervoor dat de kwaliteit van de kleding die we kregen goed was.

‘Ik had zelf nog steeds geen besef dat er ook daadwerkelijk een operatie zou plaatsvinden.’

Door het sporten was mijn lijf erg sterk en had ik eigenlijk nooit lichamelijke klachten. Een borstverkleining werd weleens benoemd door anderen, maar voor iemand op mijn leeftijd was dat eigenlijk helemaal niet aan de orde. Zeker toen niet. Dat mijn vader vroeg of ik eens wilde gaan praten met een collega van hem die plastische chirurg was, was uiteindelijk een van de beste dingen die er had kunnen gebeuren. We spraken, hij bekeek mijn borsten, en vroeg via de verzekering een operatie aan onder het mom van medische noodzaak. Op dat moment had ik als 17-jarig meisje cup 75 I. Ik had zelf nog steeds geen besef dat er ook daadwerkelijk een operatie zou plaatsvinden.

Medische Noodzaak

Het was in de zomer, en gedurende de zomer was ik altijd een aantal maanden aan het sporten. Toen ik op 30 augustus thuiskwam bij mijn ouders lag er een brief van het ziekenhuis: op 20 september werd ik verwacht in het ziekenhuis voor mijn operatie. Kennelijk vonden de arts en de verzekering dat er inderdaad sprake was van medische noodzaak en moest er zo snel mogelijk geopereerd worden voordat er fysieke schade zou worden aangericht. Het was in mijn examenjaar en er stond een herstelperiode van 6 weken: niet heel handig wat de betreft de timing! En ik had bovendien nog maar 2 weken om alles geregeld te hebben.

Ik weet nog goed dat ik op donderdagavond geopereerd werd en eigenlijk gelijk naar huis mocht. Enigszins teleurgesteld, want er zou dat weekend allemaal bezoek komen! Op de maandag was de eindexamenfoto van klas 6 met alle docenten. Heldhaftig als ik was, ging ik naar school, in een spijkerjasje van mijn zus wat ik eindelijk paste. Geweldig vond ik het. En op school wist niemand, behalve mijn directe vrienden, dat er iets anders was. Ja, ik was twee dagen niet op school geweest, maar ze dachten dat ik ziek was. Dat mijn hele wereld even anders voelde, was zo’n bizar idee. Niemand had wat door. En dat terwijl er 1,7 kilo van mijn borsten was afgesneden! 1,7 kg! Mijn moeder had 1,5 kg kipfilet gekocht om te laten zien hoeveel ervan af was. Haha, erg beeldend.

‘Heldhaftig als ik was, ging ik naar school, in een spijkerjasje van mijn zus wat ik eindelijk paste.’

Na die heldhaftige daad stond ik net als alle anderen op de schoolfoto, stralend, maar moest ik daarna wel weken bijkomen van dit avontuur.

Binnen een paar maanden groeiden mijn borsten van een C-cup weer naar een E-cup. Als ik de operatie niet had gehad, had ik er waarschijnlijk niet veel beter uit gezien dan Lolo Ferrari.

Algemene Bezienswaardigheden

Ik vond het doodeng om mijn nieuwe borsten weer aan iemand te laten zien, terwijl ze tegelijkertijd ook voelde als algemene bezienswaardigheden nadat zoveel artsen en assistenten eraan hadden gezeten. Gelukkig had ik toen een vriendje die van begin tot einde alles mee had gemaakt. De eerste keer dat ze dus in een intieme setting getoond werden was uiteindelijk hartstikke fijn.

Het eerste wat ik kreeg van mijn moeder was een strapless galajurk! Nooit kon ik een strapless jurk aan, omdat dat simpelweg niet kon zonder enorme fatsoenlijke bh. Daarna volgde een bezoek aan de Hunkemöller; Gewoon omdat het eindelijk kon! Alsof een meisjesdroom in vervulling ging.

Nu kan ik me niet meer voorstellen dat ik de operatie niet gehad zou hebben. Ik vergeet het ook regelmatig totdat bijvoorbeeld mijn stiefdochtertje vraagt naar mijn littekens. Van de littekens heb ik nooit last gehad, fysiek en mentaal niet. En nu na mijn zwangerschap ben ik ook nog steeds erg blij met de stap die ik toen gezet heb, ook al is het mijn intentie toen nooit geweest om een operatie te ondergaan.

Heb jij ook een bijzonder verhaal over jouw borsten? Laat het ons vooral weten!