Begin 2020 meldde zich een oude cliënte van mij zich enigszins in paniek weer aan. Ze wilde me graag spreken, maar wel graag via beeldbellen, want haar partner was ziek en had waarschijnlijk een virus dat hij in Italië had opgelopen. Let wel, dit was in februari, nog voordat er een zeker virus ons dagelijkse leven zou gaan beheersen. Mijn cliënte durfde het huis niet meer uit, ze was doodsbang om iemand te besmetten, mocht zij het virus ook met zich meedragen. Klachten had ze niet, maar er waren wel een boel zorgen. Al haar angsten werden getriggerd en doordat ze nu 24/7 met haar partner en zichzelf in een bescheiden appartement zat op 18 hoog, was de situatie vrij benauwend voor haar.
Dat beeldbellen was voor mij dan weer vrij benauwend, want als er iets is waar therapeuten goed op gaan, dan is het wel op persoonlijk contact. Daardoor kunnen we de meest kleine bewegingen waarnemen, het wegslikken van emoties en de spanning voelen als deze om te snijden is. Met de komst van het beeldbellen, zijn we gewend geraakt aan stilstaande gezichten, wegvallende stemmen, halve hoofden, en zelfs anderhalve meter afstand tussen de twee partners achter de laptop. Het is absoluut beter dan mensen niet kunnen zien die het nodig hebben, maar ideaal is het zeker niet.
De situatie waarin mijn cliënte zat was ook niet ideaal: gedurende 10 maanden zaten zij en haar partner op dat benauwende appartement. Haar familie woont in Italië, dus bij hen kon ze ook niet terecht voor afleiding of troost. Normaal gaat ze daar vier keer per jaar heen, minstens, maar ze wilde nu niet riskeren dat iemand ziek zou worden door haar. En dus zaten ze 10 maanden lang opgesloten in dat appartement, waarbij alles van elkaar onder een vergrootglas werd gelegd. Elke zucht, elk woord, elke blik. Tot op het punt dat zij niet meer wist of ze nog van hem hield. Begin december zou ze naar haar familie gaan, maar ze voelde dat ze haar partner niet alleen achter kon laten. Ze was bang dat hij in de huidige situatie slecht voor zichzelf zou zorgen. Maar ze ging toch, alleen. Ze ging twee weken eerder zodat ze daar in quarantaine kon voor de feestdagen, en deed bij vertrek en aankomst een test. En op het moment dat ze in het vliegtuig stapte, voelde ze het weer: de kriebels, de kriebels voor haar partner, de kriebels van de eerste drie jaar van hun relatie, waarbij ze elke maand naar elkaar toe vlogen vanuit Italië en Nederland. Elke keer als ze elkaar zagen, konden ze elkaar echt zien en elkaar liefhebben. Nu hebben ze 10 maanden zó dicht op elkaar gezeten, dat ze elkaar niet eens meer konden zien.
Hoe kan je blijven verlangen naar iets wat je elke dag zo dicht bij je hebt? Door met een flinke regelmaat afstand van elkaar te nemen. Óók als je met zijn tweeën zo dicht op elkaar moet zitten nu het niet anders kan.
